Αύγουστος 2003. Παίζουμε με την οχτάχρονη κόρη μιας φίλης. Το κοριτσάκι ζωγραφίζει ένα ουράνιο τόξο και θέλει να χρησιμοποιήσει όλα τα χρώματα του φάσματος, αλλά δεν τα θυμάται. Πριν της πω οτιδήποτε, σηκώνει το χέρι της στο φως κι εστιάζει το βλέμμα της πάνω στα δάχτυλά της. «Βλέπω τα χρώματα στα δάχτυλά μου», λέει. Τη ρωτάω τι βλέπει ακριβώς. «Βλέπω το μωβ, το κόκκινο και το κίτρινο, το μπλε και το πράσινο, το ροζ, το πορτοκαλί».

Πρώτα ανέφερε το μωβ. Ήταν φυσικό, εφόσον ο χώρος ήταν γεμάτος μωβ φως. Βλέπει όλα τα χρώματα. Η μικρή μας βλέπει την αύρα. Η ίδια φέρει ψυχή με μπλε αύρα.

Θυμάμαι πριν λίγο καιρό στη δουλειά μου, που είχε φέρει η συνεργάτης μας την κόρη της, ένα κοριτσάκι τριών χρονών. «Φέρε μου ένα χαρτί να σε ζωγραφίσω», μου λέει. Διαλέγει ροζ μολύβι από το κουτί με τις ξυλομπογιές και ζωγραφίζει ένα ροζ σύννεφο. «Αυτή είσαι εσύ», μου λέει. «Είσαι σίγουρη;» τη ρωτάω περιπαιχτικά. «Αυτή είσαι εσύ», μου ξαναλέει επίμονα. Δεν θα σε αμφισβητήσω άλλο καλή μου, γιατί εσύ βλέπεις.

Τα περισσότερα παιδιά μπορούν να δουν την αύρα σε μικρή ηλικία. Μετά χάνουν αυτή την ικανότητα, διότι πρέπει η ψυχή τους να «γειωθεί» και να μοχθήσουν ως άνθρωποι εδώ στη Γη για την εξέλιξή τους. Έτσι και με την οχτάχρονη κόρη της φίλης δεν συνεχίζεται καμία συζήτηση για το τι είναι αυτά που βλέπει. Είτε τα ονοματίσουμε, είτε όχι, μεγαλώνοντας θα βρει το δρόμο της εάν είναι να περάσει από αυτή τη γνώση. Οι γονείς της τη μεγαλώνουν με αληθινή φροντίδα και αγάπη, κι αυτό είναι που έχει σημασία.

Από μικρή έβλεπα το Φως των νεογέννητων ψυχών, ιδιαίτερα όταν είχα μόλις ξυπνήσει το πρωί στο κρεβάτι κι είχα μόλις ανοίξει τα μάτια μου, πριν «επιστρέψω» εντελώς συνειδητά σ' αυτόν τον κόσμο. Αυτό δε σταμάτησε ποτέ, αλλά μόνο πρόσφατα, από τότε που βλέπω με γνώση, συνειδητά την αύρα, κατάλαβα τι ήταν αυτό που έβλεπα.