Κι εκεί που νομίζω ότι καταλήγω ... άντε πάλι αναθεωρώ αλήθειες, που πριν από λίγο υιοθετούσα ... Η οικογένεια π.χ. τι χρειάζεται, λέω, αφού απλά σε φυλακίζει με έννοιες που μεγεθύνεις ανάλογα με τη συναισθηματική σου δομή ... κι όμως πόσοι άνθρωποι θα άντεχαν, χωρίς αυτό το πλανερό σχήμα; Πόσοι θα συνέχιζαν αυτόν τον ανελέητο αγώνα, χωρίς φανερό αντίκρυσμα; Νομίζω πως λίγοι θα ήταν ικανοί να προχωρήσουν παρ' όλα αυτά, χωρίς να σκεφτούν «τι νόημα έχει»;
|
|
|
|
|
|
Γι' αυτό, όλοι σχεδόν μπαίνουν και ξαναμπαίνουν στη λογική της αυτοδέσμευσης ... στην ανάγκη των μαζεμένων φτερών για να μπορέσουν τα «μικρά τους» να πετάξουν ευκολότερα ... και έτσι μέσα απ' το πέταγμα των αετών βρίσκουν κι αυτοί ενδιαφέρον για τη δική τους πορεία, που μπορεί να αργεί μα είναι λιγότερο βαρετή: το κίνητρο έχει τη δύναμη να σε κάνει να νομίζεις πως αξίζει η προσπάθεια επειδή είναι η προσπάθεια των πολλών ... προσπάθεια, που οι πάντες κατανοούν καλύτερα ... |
|
Η μεγάλη μας ανάγκη για ασφάλεια και τα λάθη που έρχονται εξαιτίας της, μοιάζει δικαιολογημένη αν σκεφτεί κανείς την υπέροχη ηρεμία που απαρνηθήκαμε, επιλέγοντας το δρόμο της καθόδου. Η συνεχής αναζήτηση της χαράς, που μάταια ψάχνουμε στη γη, δεν με εκπλήσσει αν σκεφθώ πως είναι αδύνατον η χαρά πριν την επιστροφή σε Κείνον. Η αστείρευτη θεϊκή ενέργεια, που δεν αρχίζει και δεν τελειώνει ποτέ, είναι αδύνατον να αντικατασταθεί όσο κι αν ψάχνει κανείς. Το τεράστιο ενεργειακό μάτι, που θρέφεται συνεχώς με φως, δεν έχει πρόσωπο ούτε μπορεί κανείς να το αγγίξει, να το δει, να το αναλύσει. Είναι ένα τεράστιο τίποτα, που πραγματικά πληρεί τα πάντα. Είναι και αυτό το αντίθετο απ' ό,τι εδώ στη γη θεωρούμε έλλειψη ... Τίποτα στη γη εννοούμε την απουσία, την έλλειψη, το «άχρωμο». Αυτός ακριβώς ο όρος είναι η πραγματικότητα του Θεού: τίποτα = παρουσία ... πληρότητα ... καθαρότητα. |