«Το Πέμπτο Βουνό»


Οι άξιοι είναι πάντα πεισματάρηδες 


«Αυτή η ιστορία είχε μεταδοθεί από γενιά σε γενιά, ώστε κανείς, ποτέ, να μην την ξεχάσει. Ήταν φορές που ήταν αναγκαίο να δίνεις μάχη με το Θεό. Κάθε ανθρώπινο ον, κάποια στιγμή, θα αντιμετώπιζε μια τραγωδία, τουλάχιστον μια φορά. Μπορεί να ήταν η καταστροφή μιας πόλης, ο θάνατος ενός παιδιού, μια κατηγορία χωρίς στοιχεία, μια αρρώστια που θα είχε σαν συνέπεια την αναπηρία για πάντα. Εκείνη τη στιγμή, ο Θεός προκαλούσε τον άνθρωπο να Τον αντιμετωπίσει, ώστε να απαντήσει στην ερώτησή Του: «Γιατί φορτώνεις με τόσα βάσανα μια ζωή τόσο σύντομη; Ποιος ο λόγος του αγώνα σου;»

Τότε ο άνθρωπος που δεν ήξερε να απαντήσει σ' αυτή την ερώτηση μπερδευόταν, ενώ κάποιος άλλος, που έψαχνε να βρει το λόγο της ύπαρξής του, νόμιζε πως ο Θεός ήταν άδικος και αμφέβαλλε για την ίδια του τη μοίρα. Ήταν εκείνη ακριβώς τη στιγμή που μια άλλη φλόγα έπεφτε από τους ουρανούς, όχι εκείνη που σκοτώνει, αλλά εκείνη που ρίχνει τα παλιά τείχη και δίνει την ευκαιρία στον καθένα να γνωρίσει τις αληθινές του δυνατότητες. Οι δειλοί ποτέ δεν μπορούν να νιώσουν στην ψυχή τους τη δύναμη αυτής της φλόγας΄ το μόνο που επιθυμούν είναι να τελειώσουν όλα γρήγορα και να ξαναγίνουν έτσι όπως ήταν πριν, όσο πιο γρήγορα γίνεται, ώστε να μπορέσουν να συνεχίσουν με τη ζωή τους όπως είχαν συνηθίσει. Οι άξιοι, όμως, καίνε καθετί παλιό - ακόμα κι αν κάτι τέτοιο πονά υπερβολικά -, τα εγκαταλείπουν όλα, ακόμα και το Θεό, και ξαναρχίζουν από την αρχή.

Οι άξιοι είναι πάντα πεισματάρηδες.

Από τον ουρανό ο Θεός χαμογελούσε, γιατί ήταν ακριβώς αυτό που ήθελε να μάθει τελικά ο καθένας από τους ανθρώπους: ότι πρέπει να πάρει, δηλαδή, στα χέρια του την ίδια του τη ζωή. Εξάλλου, αυτό το δώρο είχε δώσει σε όλους τους ανθρώπους, την ικανότητα να επιλέγουν και να αποφασίζουν για τις πράξεις τους.

Μόνο εκείνοι, άντρες και γυναίκες, που είχαν την ιερή φλόγα στην ψυχή είχαν το κουράγιο να τον αντιμετωπίσουν και μόνο εκείνοι γνώριζαν το δρόμο της επιστροφής στην αγκαλιά του και καταλάβαιναν στο τέλος πως η όποια τραγωδία δεν ήταν τιμωρία αλλά μια μάχη».